ریاضی درسی شیرین است؟
آیا ریاضی را می‌شود با روشی تدریس کرد که جویندۀ علم از آن لذت ببرد؟
آیا می‌توان برای آموزش ریاضی روشی کاربردی و آسان به کار برد؟
خانواده‌ها جمع بودند تا برای‌شان درس ریاضی بدهم؛
بچه‌ها هم قد و نیم قد دور مرا گرفته بودند، همه نشسته بودند توی حلقه از بچۀ ۵ یا ۶ ساله تا مادر پدر‌های ۴۰ یا ۵۰ ساله.
ترازو را روی میز گذاشتم، گفتم امرزو با همین ترازو همۀ جمعیت را مشغول ریاضی می‌کنم.
ترازو یک ابزار بود برای یادگیری ریاضی یک بهانه برای ریاضی کاربردی
بچه های کوچک با تنظیم و مساوی کردن وزنه ها با وسایل دور و اطراف
حکمت جویان 7 ،8 ساله با وزن گرفتن و مساوی کردن و کمی جمع و تفریق
بزرگتر هایشان حساب و کتاب ریاضی و بالا پایین کردن وزنه ها و در آوردن قیمت های رُند
و در آخر سر هم پدر مادر ها درگیر حساب کتاب قیمت میوه ی روی ترازو که نیاز به جدول تناسب یا هر راه دیگر بود
خلاصه، آن‌روز تمام شد و همه دیدند چگونه بچۀ ۶ ساله با ترازو ریاضی را به اندازۀ خودش آموخت، بچه‌های بزرگتر چطور جمع و تفریق و تقسیم را یاد گرفتند و بزرگتر‌ها هم در آخر مجبور شدند کاغذ و قلم بردارند و تناسب داده شده را حل کنند.
یک جلسۀ پرشور و بدون خستگی و البته شیرین از ریاضی را همه تجربه کردند؛ همان تقسیم و ضرب اعصاب خورد کن با یک روش کاربردی، حلقه را تبدیل کرده بود به یک حلقۀ جذاب و دوست داشتنی.
علم از طرفی باید نافع باشد یعنی برای آیندۀ فرد مفید باشد و از طرفی باید کاربردی باشد یعنی در هنگام آموزش از ابزار استفاده شود، آ« هم ابزاری که ملموس باشد،فانتزی نباشد، بتواند در خانه از آن استفاده کند و در دسترس باشد
چرتکه و ترازو دو وسیلۀ آموزشی هستند که در مکتب اسلامی برای بهتر یادگرفتن ریاضی و شیرین کردن آن به کار میبریم و خانواده های مکتب اسلامی روش کار با آن را آموزش می بینند تا بدون هزینه ی گزاف و در مراحل زندگی ریاضی را به فرزندشان بیاموزند
اما چرتکه چون فرد را از کاغذ دور می‌کند دست و چشم او را دخیل می‌کند، علاوه بر یادگیری آسان ریاضی باعث ماندگاری آن می‌شود چراکه فقط ذهن فرد درگیر جزییات آن نیست.