مفهوم «نظم» یکی از چالش‌برانگیزترین و در عین حال بنیادی‌ترین مفاهیم در جوامع بشری با هر اندیشه و آیینی است. این مفهوم، به ویژه در ارتباط مستقیم با نظام آموزش و پرورش و آیندۀ هویت فردی انسان‌ها قرار دارد. بسیاری از اندیشمندان و پژوهشگران بر این باورند که نظام‌های موجود آموزشی، به ویژه در ایران، هویت فردی فرزندان را به خطر می‌اندازند. این مقاله به بررسی دو رویکرد متفاوت به نظم می‌پردازد: نظم ماشینی و نظم توحیدی، و تفاوت‌های بنیادین آن‌ها را با تمرکز بر تأثیرشان بر خلاقیت، استعداد، و هویت فردی انسان‌ها، به ویژه از منظر دینی، کاوش می‌کند.
